hoi allemaal,

Noor onderweg

Wat gaat de tijd snel!

Over een week ben ik alweer thuis! 

Er is alweer zoveel gebeurd sinds mijn verjaardag. (Die moet ik thuis nog eens goed vieren, ik blijf zeggen dat ik 18 ben.)

Ik had al iets gezegd over de dassies, maar het is een  lang verhaal geworden. Het begon toen het dassiekamp, naast mijn raam, enorm begon te stinken. Een van de twee grote dassies was gestorven. Een paar jongens hebben toen de hele rots afgebroken voor een grote schoonmaak. Zo vonden we ook het skelet van de dassie die 3 maanden geleden was verdwenen. Ook vonden we minstens drie babylijkjes en twee levende babydassies. De jongste was heel klein en verkouden en na drie nachten met middernacht voedingen en zorgen stierf ze in de armen van Floriane, die het meest voor haar zorgde. De grotere baby deed het veel beter, maar die vonden we een paar dagen geleden ook dood in een holletje. De grote dassie is ontsnapt en woont nu hopelijk in het wild.

De babyvogeltjes zijn groot, wat een opluchting. Nu zit er een boven mijn hoofd te piepen om een worm. Ze groeten me ook elke morgen door vlak over mijn hoofd te vliegen en soms landen ze zelfs op mijn schouder. We hebben ze bubble en squeeks genoemd, naar een engelse maaltijd.

Dit weekend ben ik met Risette en Laura en een groep jongens die meedoen met een speciaal project op Daktari dat net begonnen is op kamp geweest. Het project heeft jongens en meisjes van twee scholen en een paar kinderen die al klaar zijn met school. Zij mogen extra naar daktari komen en leren allemaal dingen om een goede baan te krijgen. Dit weekend gingen alle jongens op kamp, we hebben boereworst gebraaid en pap met saus gemaakt en daarna marshmallows gegeten. Ook deden we wat spelletjes om elkaar te leren kennen en er werd veel gepraat. Deze jongens zijn heel gemotiveerd en veel spraakzamer dan de meeste kinderen die naar daktari komen. Ze hadden zelfs discussies over de kip en het ei en politiek en evolutie. Een jongen vroeg me alles over nederlandse universiteiten en of hij daar milieuwetenschappen kon studeren en of ik een sponsor kon regelen... Best jammer als je beseft dat zelfs deze jongens waarschijnlijk nooit kunnen studeren.

Deze week komen twee meisjes van het project naar daktari om ons te helpen met lesgeven, dat lijkt me heel interessant, omdat zij meer met ons kunnen praten. 

Bedankt!

Hey

Bedankt voor al jullie verjaardagswensen!

Mijn dag was heel goed. Ik moest nog steeds poep ruimen, wormen onthoofden en alles, maar een kaarsje en een liedje bij het ontbijt gaven toch een goed verjaardagsgevoel.

De vogeltjes beginnen te vliegen en misscien kan ik ze trainen om naar me toe te komen als ik fluit!

We hebben ook twee dassies, een met een longinfectie, waar we dag en nacht voor mogen zorgen.

Andrea is vandaag ook jarig, zij was 30 en wordt nu samen met mij 19 :)

Op het moment staan de muffins in de oven en er staat een glaasje roze champagne naast me. Helemaal perfect!

Hap, slik, weg vogeltjes

En natuurlijk, 5 minuten nadat ik geschreven heb, gebeuren er allemaal dingen om over te schrijven.

Het moment dat ik de laptop sloot, kwamen alle meisjes gillend en rennend naar de lapa, Snake!!! Het was heel lastig om ze rustig te houden, maar na een paar minuten kregen we het verhaal te horen. Een van de meisjes dacht dat ze een slang onder haar bed had gezien. Wij dachten dat het waarschijnlijk gewoon een hagedis was, dus terwijl een paar mensen de meisjes geruststelde en opnieuw vertelde dat je vooral niet mag rennen als je een slang ziet, gingen twee jongens gewapend met slangenvangstokken de slaapkamer in. Het was geen hagedis, maar de op een na giftigste slang van zuid-afrika, de boomslang (engelse naam!). Destry kreeg hem uiteindelijk te pakken en Ian en Philip werden erbij geroepen. Zodra Philip wist dat het een boomslang was trapte hij op het hoofd. Zo, die kun je aan de mongoose geven. Daarna was iedereen nog heel lang onrustig.

Een uur later besloten we naar bed te gaan, maar eerst even een warme kruik aan de vogeltjes te geven. Ik stapte de kooi al in, we hadden de vogels in de genetkooi gehangen, die al 2 maanden leegwas omdat de genet ontsnapt was. Opeens riep Laurie weg! Uit de kooi! Doe de deur dicht! De genet vond dat, na het negeren van een levende rat in een val, 4 babyvogeltjes wel een goede reden waren om terug zijn kooi in te gaan, en had zich door een klein gat in de deur gewurmd. Van de kleine vogeltjes was niks meer te vinden, maar de twee grotere leven gelukkig nog. Die heb ik in mijn t-shirt laten slapen totdat we weer georganiseerd waren en we een nestje voor ze konden vinden. Ze wonen nu in mijn chalet. Het is heel jammer van de vogeltjes, maar iedereen is blij dat de genet terug is, en dat ze niet elk uur een half uur bezig zijn met het voeden. Daarna kon niemand meer slapen, maar we besloten met zijn vieren in Laurie’s chalet te gaan zitten en kletsen. Daar werd ik vanochtend ook wakker! Vandaag is alles gelukkig weer rustig, iedereen is moe. 

Er is alweer zoveel gebeurd!

Maar er is nooit tijd om even achter de computer te zitten. En als er tijd is, zijn er 8 vrijwilligers met hetzelfde idee.

Dinsdag had Ian een paar struisvogelbotten gedumpt en hadden we de hele middag gieren en malibu storks in de achtertuin. Prachtig zicht, maar ze zijn wel lelijk!

Woensdagen hier zijn altijd raar. Na alle overstromingen die de dag door de war brachten, moesten we deze woensdag opeens de luipaardenkooi schoonmaken! Even naar binnen, botten rapen, de luipaard aaien en snel weer naar buiten. Gelukkig kwam de dierenarts langs om de luipaard te verdoven. Ik had met iemand anders een kwart van de kooi om schoon te maken, en natuurlijk het kwart waar de luipaard lag (Het wordt heel moeilijk om de en het goed te gebruiken, ik zit er samen met Risette constant over te discussieren. Is het de luipaard of het luipaard? En de of het kwart?) Ook vonden we een stapel botten, verzameld geduende twee jaar. Impalahoofden en struisvogeltenen en nog veel meer!

Zaterdag gingen we naar de stad om een nieuwe vrijwilliger en een vrijwilligerscoordinator op te halen, en kwamen we terug met een minuscuul leopard tortoisje genaamd bacchus, ongeveer 5 cm lang. Hij woont nu bij de andere schildpadden in een kleine doos.

Maandag kregen we weer nieuwe baby’s, buffalo weavers, 4 kleine en twee grotere vogeltjes. Op de een of andere manier ben ik daar nu verantwoordelijk voor. Ze moeten elk uur gevoed worden en dat duurt ongeveer een half uur, maar alle vrijwilligers doen dit 1 of 2 keer per dag, alleen tussen 6 en 18 uur gelukkig. Ik mag naar ze schreeuwen als ze het vergeten. Het engste vond ik gisteravond, toen we aan het praten waren over hoe je de vogeltjes moet verzorgen. Vogels zijn de moeilijkste dieren om op te voeden en niemand weet precies hoe het moet. Michele zei dat ik maar gewoon mijn gevoel moest volgen en hopen dat het goed komt. Vandaag heb ik ook echt een paar grote beslissingen moeten nemen. De grote vogels krijgen nu in plaats van pap enorme wormen die je met een mesje moet onthoofden voordat je ze in hun mond propt, door mij. De kleintjes krijgen nogsteeds pap, door buisjes van 5 cm lang die ze helemaal moeten inslikken voordat je ze kan voeden. Eekhoorntjes winnen van de vogels in schattigheid, hoewel de vogels met hun gepiep ook langzaam mijn hart aan het winnen zijn, ik hoop dat er een paar overleven!

Dan wat algemenere dingetjes waar naar gevraagd is. 

Het weer is hier weer superwarm, 35 graden rond 3 uur. Ik kan niet wachten op wat sneeuw! 

Er is wel nogsteeds kans op zware regen, dit heeft te maken met cyclonen in mozambique. Er zijn er nog 11 voorspeld in de komende maanden, en die stormen veroorzaken hier overstromingen.

Het eten hier is superlekker. Veel eten wordt klaargemaakt op een kampvuur, voor de rokerige smaak. Ook wordt er veel gebraait. De 'pap', pudding gemaakt van maismeel is superlekker met tomatensaus of, omdat ik toch van zoet hou, als toetje met suiker. Ik moest wel wennen aan de lunch, bijna altijd salade in plaats van brood. Voor het ontbijt moest ik zellf chocoladepasta aanschaffen, omdat dat hier een luxe is en ik er 6 boterhammen mee vol smeer. Bij de lunch n het avondeten is er altijd vlees. Na een maand was ik hier zo zat van dat ik sinds er zaterdag een andere vegetarier is gekomen, ik geen vlees meer eet. Ze hbben hier vegearische worstjes en burgers enzo! Ik ben ook bekend als een van de grootste eters hier, wie had dat gedacht! Ik drink gemiddeld maar drie cola's per week, en een savannah voor de sundowners. Verder is het allemaal water en fruitsap, dat is soms lastig. 

We zijn nu al twee zaterdagen achter elkaar naar een bar geweest die tussen alle reservaten inlicht, daar komen alle vrijwilligers uit de omgeving. Superleuk om met andere mensen te kunnen praten die hier ook vrijwilligen. Daar heb ik ook amarula geprobeerd, het lokale drankje gemaakt van de marula vrucht, dat is superlekker.

Ik krijg langzaam wel weer zin om naar huis te komen, zeker sinds ik een paar dagen geleden enorm jeukerige bultjes op mijn benen kreeg van een mot, ik kon twee nachten niet slapen en heb nu allemaal kleine wondjes, thuis in de koelte zonder muskietennet slapen is een van de dingen die ik het meeste mis. Het zwembad maakt gelukkg veel goed! 

Op woensdag konden de kinderen alweer niet naar Makalali, doordat er een truck vastzat in de weg. Omdat we deze keer maar met drie vrijwilligers waren (de rest was bezig de truck te redden), moesten we weer een andere oplossing vinden. Dus hebben we alle kinderen geschminkt als dier. Twee meisjes waren slangen. Later op de dag begonnen opeens alle eekhoorntjes rondom het kantoor te piepen. De vogels gingen ook meedoen, bushalarm!!! In een hoekje van het kantoor vonden we een rockpython. Deze is gelukkig niet heel gevaarlijk, dus Ian kon hem oppakken en ergens anders naartoe brengen. Zaterdag kwam Jeremy opeens aanzetten met een klein slangetje die ze tussen het gereedschap hadden gevonden. Het bleek de slang verantwoordelijk voor de meeste beten in zuid-afrika te zijn, de stilletoslang. We hadden vlak ervoor gehoord van iemand die zijn vinger door zo’n slang had verloren. Veel te veel slangen dus!!!

De eekhoorntjes hebben we vrijgelaten (nog een reden dat ik niet zo blij was met de python!), maar gelukkig komen ze nog wel eens langs voor een nootje.

Deze week hebben we heerlijk kunnen genieten van het weer, niet te warm, niet te koud. Vrijdagavond gingen we voor sundowners (een drankje tijdens zonsondergang) naar leopard rock, een rots in de buurt. Wat een geweldig uitzicht! Tijdens de terugweg kwam de landrover vast te zitten, dus konden we er meteen een mooie avondwandeling aan vastplakken. Zaterdag konden we nog steeds niet met het busje naar de stad, dus moesten we in de achterbak van de jeep. Het was even wennen, maar met de wind door je haren, met 100 km per uur door het afrikaanse landschap rijden is geweldig!

Wat een week...

De regen stopte gelukkig woensdagavond al, maar vandaag kunnen we nog steeds niet met de auto door de rivier. De dam, die een klein meer bij elkaar hield, is weggespoeld en er lopen nog steeds stromen water over daktari. Gelukig voor de kinderen en vrijwilligers konden we wel te voet over de rivier komen (Nu nog kniediep). Aan de andere kant staat een auto klaar. Vrijdag ging dat even mis, toen we met kruiwagens de bestelwagen met eten tegemoet gingen. We zouden naar het hek van daktari rijden met de jeep, maar die zat na twee meter vast in de modder. Uiteindelijk kwam de bestelwagen naar ons toe, waarna die ook de modder in reed. Met kruiwagens al het eten over de rivier gedragen, en toen met planken en scheppen twee auto's uit de modder proberen te krijgen. Uiteindelijk lukte het door met 8 mensen tegelijk te duwen. Het blijft ongeloofelijk dat na twee dagen zonneschijn en 25 graden het nog steeds zo modderig is. 

Kruger op zondag was superleuk. Ik heb nu alle big five gezien, alleen het luipaard nog niet in het wild. We kwamen ook langs een olifantenmuseum. De kinderen vonden het fantastisch. 

Deze week waren de kinderen veel spraakzamer, we moesten ze soms zelfs om stilte vragen. (Heel bijzonder op Daktari). Het was daardoor wel heel gezellig.

Met bruce gaat alles heel goed, hij eet nu ook zelf al een beetje. We hebben deze week ook een nieuw eekhoorntje gekregen, Bubu. Die werd uit de mond van een hond gered. Gisteren kwam er een man op bezoek die ook een hond bij zich had, die heeft een van onze net vrijgelaten eekhoorntjes te pakken gekregen. Timon zit nu weer in de kooi met een gebroken pootje. De Dassies hebben twee jonkies gekregen, die nu een beetje op de rotsen zitten te spelen, superlief, het zijn net hamsters. Mijn hut is naast de Dassies, dus ik zie ze nu elke dag. 

Ik hoop dat volgende week iets rustiger word, maar blijkbaar is geen dag op daktari normaal.

De afrikaanse zomer?

Dat valt tegen. Na maandag 40 graden kwam dinsdag regen. En het regent nog steeds. Vannacht heeft het aan een stuk door geregend en in hoedspruit hebben ze vanochtend 250 ml gemeten. Toen ik vanochtend wakker werd, moest ik over een meter brede, en een halve meter diepe sloot springen om bij de lappa (gezamelijke zitplaats) te komen. De lappa was overstroomd, ondanks de greppel eromheen. De weg naar Daktari is een echte rivier geworden, 5 meter breed en ongeveer 2,5 meter diep, met een dodelijke stroming. Dus de mensen die hier werken, konden niet komen. Zij wonen net aan de andere kant van deze rivier in een kamp. De kinderen zouden vanochtend naar een game reserve gaan om met werknemers te praten, maar dat kon ook niet doorgaan. Daarom hielden ze de interviews hier, alle vrijwilligers deden alsof ze op een game reserve werkten. Ik was receptionist. Het was heel leuk, omdat iedereen zich had verkleed. Daarna gingen ze op een game drive in het huis. Alle stoelen stonden achter elkaar, als in een auto, en we liepen rond met foto's van dieren en sporen, die Thabo, onze tracker, dan kon identificeren om dieren te vinden. Ik liep rond met stekels van een stekelvarken in mijn haar. De kinderen deden superleuk mee, nep-foto's makend en wijzend naar alle dieren. Zelfs de hobbels in de weg werden nagespeeld.   

Zonder kok moesten we ons eigen ontbijt en lunch maken, dat was wel leuk om weer eens te doen. 

We hopen wel dat de regen snel stopt. De werknemers hebben thuis geen eten, omdat ze altijd hier eten.  De dieren eten ook niks nu het regent en onze twee babyvogeltjes zijn al gesneuveld. De leguaan kan in zijn kooi zwemmen en de geiten kunnen verdrinken in hun stal. De daken hier zijn allemaal van stro, en een voor een beginnen ze te lekken. De regen gaat waarschijnlijk door tot donderdagavond. Ik verlang bijna terug naar Nederland!

Tweede week

Alweer een week verder…

En ik heb zoveel om te vertellen.

Maandag kregen we de eerste groep kinderen, we gingen mee op een game drive, ik ben naar een ander opvangcentrum geweest en ik heb al les gegeven.

Maar laat ik beginnen met de sfeer hier. Er zijn hier overal dieren. Als je wakker wordt, is dat waarschijnlijk doordat Eeyore of Freddie aan het roepen is (de ezels). Dan kun je niet meer slapen door alle vogels. Om 7 uur voed je je eekhoorntje en daarna springt er een half-tamme in je thee. Dan ga je klusjes doen, poep opruimen, waterbakken schoonmaken, of de dierenkeuken. Pas om 9 uur krijg je ontbijt, altijd geroosterd brood en fruityoghurt, en om 10 uur beginnen de lessen. Om half 5 ga je de honden uitlaten, dieren een extra speeltje geven (enrichment) of kippen in stukken scheuren en rondbrengen. Daarna is er meestal een gesprek met de kinderen over maatschappelijke problemen en dan heb je een half uur rust, waarin je de eekhoorntjes eten geeft en lessen voorbereidt. Na het eten is het donker, en praat je nog een beetje, soms doen de kinderen een spelletje. Dan komt spikey het stekelvarken langs om de etensrestjes op te eten. Om half 9 gaan de meesten al naar bed. Dan zorgen dat alle spullen opgeruimd zijn, zodat de apen er niet mee kunnen gooien en in slaap proberen te vallen met het achtergrondgeluid van krekels, vogels en bubble frogs (die maken het geluid van knappende bubbeltjes). We hebben ook piepende eekhoorntjes in het dak, en Destry zegt dat de kans dat er daardoor een slang komt best groot is.

Alle veiligheidsmaatregelen die thuis oke leken zijn hier onmogelijk. Om je voor alles te beschermen moet je elk half uur een ander zalfje opsmeren. Ik ben al verbrand, ondanks mijn zonnebrandcreme, en ik heb al 5 muggenbeten. Het helpt dat er mensen al 6 maanden zitten, die zichzelf niet beschermen tegen malaria, en die het nog niet gehad hebben. Het engste vind ik de wormen. De dieren krijgen vaak wormen, doordat vliegen eitjes leggen in natte handdoeken en stro. Dinsdag bleek dat, hoewel wij al onze kleren strijken en nooit iets wat nat is geworden een tweede keer aantrekken, zelfs mensen deze wormen kunnen krijgen. Laura weet nu hoe het is om een worm te hebben.

De was wordt hier voor je gedaan en je bed verschoont, we helpen alleen met opruimen en afwassen. Maar als er kinderen zijn heb je geen moment voor jezelf en ben je elk moment bezig.     

De kinderen die maandag aankwamen, kwamen van een weeshuis, en zij kregen een iets andere week dan normaal. Op woensdag mochten ze naar een game reserve voor een tour, en wij mochten mee! Daar heb ik allemaal beesten gezien, met als hoogtepunt 3 welpinnen met 4 kleine leeuwtjes. Op vrijdag mochten ze naar moholoholo, een opvangcentrum dat iets grootschaliger is dan Daktari. Daar hadden ze een cheetah, die we mochten aaien, een paar vogels, waaronder gieren die je op je arm mocht laten zitten en een baby neushoorn, van 2 dagen oud.  

De rest van de week was ook superleuk, ik heb wiskunde, politeness en een gesprek over veilige sex gegeven. De kinderen waren in het begin niet zo spraakzaam, maar dat werd steeds beter. Op donderdag hoorden we de meisjes voor het eerst echt lachen tijdens een potje volleyball in het zwembad.

Op dinsdagavond keken we de lion king, toen het buiten opeens keihard ging stormen en onweren. Het dak lekte, dus na een tijdje stonden er 5 bakken op de grond waar constant water in drupte, en na een uur viel opens de generator uit. Het onweer kwam zo dichtbij dat we dingen hoorden kraken en de bliksemafleider op het dak werd meerdere malen geraakt. Daarna zijn we terug naar ons hutje gerend, met zijn vieren onder een deken.

Ik ben er!

Ik ben er!

En het is hier fantastisch.

Op dit moment zit ik buiten onder een dakje met bruce, een eekhoorntje, slapend in mijn shirt. Ik ben zijn moeder geworden en mag elke hem elke 4 uur pakken, eten geven met een spuitje om de moedertepels na te bootsen, en dan zijn kontje vegen met een nat doekje zodat hij gaat poepen.

De vlucht ging goed. Ik had een beetje turbulentie op weg naar Johannesburg, maar dat viel wel mee. Alleen het eten liep heel raar. Op heathrow kon ik geen warm eten vinden, wat niet meteen een hele maaltijd was, dus heb ik maar een koude sandwich gegeten. Toen kreeg ik uiteindelijk om half 12 nederlandse tijd nog eten op het vliegtuig, maar toen kreeg ik bijna niks naar binnen, omdat ik al bijna sliep. ’s ochtends werd ik wakker gemaakt met de geur van worst, spek en een gruwelijke bal ei zonder smaak. Gelukkig kreeg ik op de vlucht naar Hoedspruit een heerlijke lunch, want verder kon ik voor het avondeten niet meer eten.

In Johannesburg was de overstap wel heel spannend. Ik moest eerst langs de douane. Waar ze me allemaal vragen ging stellen over waarom ik naar zuid-afrika kwam op zo’n jonge leeftijd enzo.. om vervolgens 5 minuten met iemand te kletsen in een rare taal en ging lachen. Ik werd best wel zenuwachtig, maar uiteindelijk liet ze me gewoon door, gelukkig. Daarna kon ik niks vinden, tot een man in een oranje vliegveldshirt mijn baggagekar overnam en vroeg waar ik naartoe moest. Die ben ik blind gevolgd tot aan het check-in desk. Er liepen heel veel mensen rond in die shirts, allemaal fooienzoekers.

De boarding gate voor Hoedspruit was op de laagste verdieping en daar stonden allemaal bussen. Die brachten me naar een klein vliegtuig, waar ongeveer 80 mensen in pasten. Niet zo klein als ik vreesde gelukkig! Het was wel zo’n vliegtuig met de wielen en propellers aan de vleugels, waar ik net achter zat. Mooi uitzicht dus. De landing was wat zwaarder, en we landen op het schattigste vliegveld ooit. Er was een landingsbaan en een huisje omringd met planten om de mensen op te vangen. Ian stond er ook met een Daktari bord, dus dat was snel gevonden. Er waren nog 6 andere mensen aangekomen op dezelfde dag, een frans stelletje, een zwitserse jongen, een australiaans meisje, een canadees meisje en een nederlandse vrouw.

Het was nog ongeveer anderhalf uur rijden, met 29 graden, een lange broek en bergschoenen. Dat ongemak werd snel goed gemaakt door het zien van twee giraffen, een paar gnoes, een soort antilope, een groep zebra’s en een paar impala’s. Oja, en het wilde zwijntje langs de weg. Het laatste half uur reden we over een hobbelige zandweg door Daktari gebied. Dat is 360 hectares groot. Het kamp is veel kleiner, daar wonen alle kleine dieren die verzorgd worden. Het luipaard, de struisvogels, de ezels, paarden en voedermuizen staan buiten het kamp. Nadat we een beetje gesetteld waren kregen we een rondleiding en daarna hebben we nog gegeten en ging iedereen naar bed. Alleen na het eten kwam nog een fantastisch moment, het voeden van de eekhoontjes. Ik kreeg Bruce, die nu een gat in mijn hemd aan het bijten is. Hij is de kleinste. Om half 8 was het al donker en we hadden geen licht op onze kamer (we delen een hutje met zijn vieren), dus dat was nog best lastig. Ik heb wel heel goed geslapen, maar in het vliegtuig lukte dat ook niet, dus ik was best moe.

Vanochtend werd ik al om half 5 wakker, en toen scheen de zon al. Ik had een warme douche, wat wel fijn was. Het water hier werkt wel grappig. Overdag is er soms geen koud water, omdat de zon de tanks en pijpen heeft opgewarmd, en als je dan een keer graag een warme douche wil, is het opeens weer allemaal koud. Ook kan het water opraken, als de kinderen de kraan open laten staan. Na het voeden van de eekhoorntjes, mocht ik helpen met allerlei klusjes. Ik heb het eekhoornverblijf helpen verschonen, en al het eten klaargemaakt en naar de dieren gebracht. ‘s Ochtens krijgen ze alleen fruit en pap, ‘s middags worden de kippen en soms een impala aan de vleeseters gevoerd. Bij het eten rondbrengen hoort ook het zoeken van de 6 schildpadden, wat ook wel grappig was. Toen gingen we water verschonen bij de muizen en ratten, die superlief waren. Jammer genoeg worden die gefokt als eten. En daarna gingen we ook echt twee babymuisjes uit de vriezer halen voor de babykrokodillen.

Op zondag krijgen we engels ontbijt en pannekoekenlunch, dus ik denk dat ik wel een paar kilo’s ga aankomen. Na de lunch ben ik gaan zwemmen in een perfect niet koud, maar wel verkoelend zwembad.

Ik heb het hier nu al heel erg naar mijn zin. Naast de opgesloten dieren lopen hier ook veel wilde dieren rond, alleen geen grote roofdieren. Er rennen overall halftamme eekhoorntje rond die elke dag gevoerd worden. De ex-inwoners springen soms gewoon op je been terwijl je aan het lezen bent en stelen al het drinken en eten. ‘s nachts lopen er ook apen rond, die ervan houden alles kapot te maken, das dat is wel spannend. Ik he book al vogels in alle kleuren van de regenboog gezien, maar gelukkig nog niet veel insecten.

Ik heb superveel zin in de komende twee maanden!